Op safari naar de blauwe kamer

Op safari naar de blauwe kamer.

Voordat je begint aan dit verhaal, omdat niet alles met woorden en foto's is te vertellen moet je zelf wat helpen met inbeelden.
Een memorabele zondag. Vorige week zondag was het dan zo ver, met Bouke kregen we toegang tot het natuurgebied voor de blauwe kamer. Voor iedereen die niet weet wat de blauwe kamer is, lees verder en ik leg het zo uit. Met de pick-up van Erik reden we erheen, met in totaal 6 man in de auto. Even voorbij Soto gingen we links van de weg af, en eenmaal door het hek begon het eigenlijk pas echt. Een groot natuurgebied waar je het liefst alleen maar op het pad blijft. Waarom? De rest is redelijk ondoordringbaar zonder hulpmiddelen. Veel cactussen, bossen met grote stekels en andere struiken. Het pad is wel redelijk te begaan, zolang je daarvoor een geschikte auto hebt tenminste en over de rijskills van Erik beschikt. Zowaar staan zelfs hier in de middle of nowhere wat richtingaanwijzers. Het is een heuvelachtig gebied waardoor er af en toe heel erg mooie uitzichten zijn op het gebied en de Caribische zee. Na een klein halfuurtje hobbelen over het pad kwamen we bij een soort eindpunt hoewel de weg nog wel verder ging. Vervolgens liepen we over een smal 'pad' wat over een aantal rotsen heen ging en toch echt naar zee toe leidde. En dan sta je dus opeens boven de blauwe kamer, maar dat weet je nog niet. Als je dat dus niet weet loop je er gewoon aan voorbij en kan je lang blijven zoeken. Maar op het moment dat je weet dat je op de goede plaats bent aangekomen, sta je nog wel 5 meter boven het water op koraalsteen waar je niet met je blote voeten op wilt lopen. Voorzichtig klommen we over de rotsen omlaag, er was gelukkig een soort natuurlijk pad (dit is wel terug te zien op de foto's). Anyway, toen we wisten dat we ook weer uit het water konden komen als we er eenmaal in waren, jumpten we er natuurlijk allemaal in. De ingang van de blauwe grot is maar iets meer dan een halve meter hoog en een meter of wat lang. eenmaal binnen is het water rustig, mooi blauw en dat blauwe verlicht ook de wanden. Ik zal proberen te omschrijven hoe het eruit ziet. De grot zelf is vrij groot en achterin kan je uit het water komen. Dat is allemaal leuk, maar het echt mooie zit onder het wateroppervlak. Koraal, scholen visjes, grotere vissen etc. en dat tot zes meter diep in helder water. Gewoon de moeite waard om eens rustig naar te kijken, duiken is hier niet nodig om veel te kunnen zien. Na nog een paar keer van boven de grot het water in te zijn gesprongen en nog eens in de grot te hebben gekeken zijn we met de auto doorgereden naar “Santu Pretu, het zwarte strand. Nuja zwart, het is wel erg donker en in vergelijking met de mooi witte zandstranden helemaal, kijk maar op de fotos. Ook hier was het handig dat ik net speciale waterschoenen had gekocht want je kan je anders bedenken wat er met je voeten gebeurt op een zonnige dag zoals hier meestal. Dit is ook een favoriete snorkellokatie en dat snap je ook meteen zodra je in het water komt. Vrijwel direct voor het strand begint het koraal al erg ondiep en alle tropische visjes natuurlijk ook. Na een meter of 15 het water in houd het plotseling op en is er een verticale afdaling maar ook die wand is begroeid en vol met zeeleven. Na een paar rondjes gezwommen te hebben en een tijdje op het strand liggen gingen we weer terug naar de auto. Op de heenweg waren we al een zijweg tegen gekomen waarvan we niet wisten waar het heen ging maar ook toen al een een sterke aantrekkingskracht had. En natuurlijk zijn we deze weg gaan bekijken, of berijden eigenlijk. Na een stuk rijden alsof het een safari is, met vaak een geweldig blauwe zee naast ons zie je opeens een teken van bebouwing langs de kant van de weg! We hadden al in geen einden meer iets gezien behalve natuur, en dan staat er opeens een huisje. Het was niet af, maar ook totaal niet vervallen, misschien zelfs wel net gebouwd want het hout en het dak zagen er nog goed uit. Maar behalve dat je daar middenin de natuur zit (even naar de winkel wordt wat lastig) heeft het ook zijn eigen privéstrand. Gewoon een trap voor de deur en een prachtig wit strandje zo voor de deur. Gewoon zo voor jezelf. Hierna zijn we de weg gevolgd en kwamen we nog langs een aantal vochtige gebiedjes in deze droge omgeving en eindigden we bij een koraalstrand. Niet echt een lekkere plek om te gaan liggen maar het bezoek toch ook wel waard want waar zie je nu zoiets. Toen was het inmiddels tegen zessen en zijn we terug naar de ingang gereden. Na een korte stop bij de snack van Soto terug naar Willemstad gereden en zijn we met zijn allen nog bij de Tropen gaan eten als afsluiting van een geslaagde dag. En nu ik dit schrijf is het alweer het volgende weekend, maar wat ik dit weekend doe zal ik misschien komende week verhalen.
Ter afsluiting van dit verhaal nog een filmpje en tot de volgende keer maar weer.
http://www.youtube.com/watch?v=UqsdA24mYTU